کسی امشب مرا از دور می خواند

کسی امشب مرا از دور می خواند

کسی امشب مرا از دور می خواند
و می گوید که وقت زندگی تنگ است
شتابی نیست
ولی وقت کمی باقیست
من افسوسی نخواهم خورد
ار آن فرصت که رفت از دست
در این راهی که باید رفت.
چه خوش بود آن محبتها، صداقتها
که صرف هم نمی کردیم.
ولی کین کسی با خود نخواهم برد.
بروی برگ ترحیمم
نمی خواهم که بنویسید
چه تنها بود و تنها مُرد
و یا ناکام جان بسپرد،
که من کام دل خود را
ز چشمی عاشق و نمناک بگرفتم
و می دانم که بر این خاک
مرا شیرین تر از این کامیابی نیست.
تن من را بسوزانید
تن من را بسوزانید
نمی خواهم که تابوتم
بروی شانه هاتان زخم بگذارد
و یا با خود بگویید: آه سنگین بود.
سبک بودم، خدا داند سبک بودم
سبک تر از پر مرغی
نمی دیدید با هر باد نامردی
چه آسان گیج و سرگردان
چه ساده بازیِ دست شما بودم.
تن من را بسوزانید
و آنچه مانده از خاکسترم را
در دل بادی رها سازید
نمی خواهم اسیر توده ای خاک سیه باشم
نمی خواهم در این دنیا ز من نامی بجا ماند
بروی قطعه سنگی
کنار پشته خاکی،
که بر آن خاک بنشینید
و از چشمان زیبای شما اشکی فرو ریزد،
نمی خواهم برای من فغانی، زجه ای، اشکی.
اگر اینگونه باشد مردنم، هرگز نخواهم مرد
و بوی مرگ را با خود به هر سویی نخواهم برد.
هزاران ذره می گردم
سوار قایق بادی
به سر سویی
به هر کویی
کنار هر لب جویی
به زیر پای هر دیوار ویرانی
گلی خوشرنگ خواهد رست
به رنگ آب و رنگ خاک
به رنگارنگی حس امید و یأس
و از خاکستر قلبم
کنار برکه آبی
بدور از چشمهای دست گلچینی
گیاهی سبز خواهد شد
با گلهای سرخ و زرد
و مرغی عاشق و شیدا
برایم نغمه خواهد خواند
و من دلشاد خواهم شد
و او دلشاد خواهد شد
و من خوشبخت خواهم بود